W Polsce istnieje ponad 410 zamków i ok. 2020 zarejestrowanych pałacy. Wiele z nich, delikatnie mówiąc, swoje czasy świetności ma już dawno za sobą, jednak nawet i dzisiaj możemy w naszym kraju odnaleźć prawdziwe “perełki” z poprzednich epok i stuleci. Warto o nich mówić, gdyż Polska zaraz za Francją i Wielką Brytanią może pochwalić się jedną z najbarwniejszych historii ich powstania i wyjątkowo różnorodnym stylem architektury.
Przyjrzyjmy się zatem bliżej, najpiękniejszym zamkom i pałacom w Polsce.
1. ZAMEK W LIDZBARKU WARMIŃSKIM
Okazała warownia lidzbarska w największym niegdyś mieście na Warmii, stoi przy ujściu rzeki Symsarny do Łyny. Otoczona wciąż nawodnioną fosą robi duże wrażenie. Założenie składa się zamku właściwego i oddzielonego od niego suchą fosą przedzamcza południowego. Nie zachowało się tylko przedzamcze północne, gdzie stał zamkowy młyn. Zamek zbudowano z cegły z kamienną podmurówką na planie kwadratu o boku 48,5 m. W narożniku płn.-wsch. znajduje się potężna wieża o 14 kondygnacjach. Wieża z licznymi otworami strzelniczymi w dolnej części jest czworoboczna, a w górnej ośmioboczna. Kiedyś zwieńczona była blankami. Na pozostałych narożnikach postawiono małe kwadratowe wieżyczki dekoracyjne, których wygląd zmieniał się na przestrzeni wieków. Bardzo przypadł mi do gustu wewnętrzny dziedziniec z dwukondygnacyjnymi krużgankami, tworzący specyficzną posępną atmosferę. Są to jedyne w Polsce tak zabytkowe krużganki, które zachowały się bez zmian architektonicznych. Jak się jednak niedawno okazało, przed wiekami wyglądały one zupełnie inaczej. Wiele warstw farby kryje wspaniałe kolorowe malowidła, które zostały już podobno wyeksponowane zwiedzającym, a wkrótce być może będą częściowo rekonstruowane.
Więcej informacji: https://lidzbark.muzeum.olsztyn.pl/
2. PAŁAC W LUBARTOWIE
Rezydencja w Lubartowie nie przypomina dziś zamku. Stoi w północnej części centrum miasta przy dawnych mokradłach, a obecnie jeziorze. Ładny barokowy pałac z balkonem i frontonem nad wejściem, posiada dwie kondygnacje i dwa alkierze (dobudówki narożne), tak postawione, iż z przodu nie są widoczne. Do jeziora ciągnie się zadbany ogród, w którym po południowej stronie pozostała fosa, a od północy stoi budynek oranżerii. Obiekt został zaadoptowany na siedzibę starostwa powiatowego i posiada tylko jeden, ale za to wspaniale prezentujący się, stylowo urządzony pokój tzw. Salę Rycerską, przeznaczoną na konferencje. Wiszą w niej portrety właścicieli z rodu Sanguszków. Niegdyś w pałacu znajdowała się salę bilardową, teatr, biblioteka ze spiralnie wznoszącą się podłogą oraz wspaniała sień ze schodami dębowymi zdobionymi posągami gigantów.
Pałac został przebudowany przez Sanguszków z zamku, istniejącego tu, gdy miasto nazywało się jeszcze Lewartów. Warownię zbudowano na sztucznie usypanym tarasie, otoczonym fosą i mokradłami. Główny budynek miał trzy skrzydła tworzące wewnętrzny dziedziniec od zachodu. Przy korpusie stały dwa pięciokątne bastejowe alkierze. Całość otoczona była murem obwodowym z narożnymi wielobocznymi basztami. Wieża bramna, do której prowadził most zwodzony, stała od strony południowej. Po przeciwnej stronie znajdowała się brama do budynków folwarcznych. Obiekt posiadał krużganki od strony ogrodów, a od zachodu galerię z arkadami. Niestety nie zachował się żaden wizerunek tak ciekawie zrealizowanego na włoskich i francuskich wzorcach założenia obronno-rezydencjonalnego.
Więcej informacji: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lubart%C3%B3w#Pa%C5%82ac_Sanguszk%C3%B3w
3. ZAMEK W KRASICZYNIE
Ozdobna pierwsza litera jeden z największych skarbów polskiej architektury renesansowej położony jest na nizinie na prawym brzegu Sanu. Zamek ma kształt czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem i 4 basztami (kiedyś bastejami) w narożach: Boską z kopułą, Papieską z attyką w kształcie korony papieskiej, Królewską z 6 wieżyczkami i Szlachecką na której działał do niedawna taras widokowy. Nazwy te były symbolem odwiecznego porządku na świecie, oznaczały 4 szczeble w hierarchii władzy: Boga, Kościół, monarchię, szlachectwo. Jest jeszcze jedna, najwyższa wieża kwadratowa zwana Zegarową przy dawnej bramie. Obecnie, po remoncie, to na niej urządzono taras widokowy (wejście dodatkowo płatne). Bram w zamku było w sumie aż trzy. Pierwsza jeszcze z zamku drewnianego prowadziła od północy, w murach można jeszcze doszukać się jej śladów. Druga – brama właściwa od zachodu, do niej prowadzi arkadowy most ponad fragmentem fosy. Kiedyś było to koryto Sanu, którego bieg zmieniono. Jeszcze na początku XXI wieku fosa wypełniona była wodą i podczas imprez na zamku można było po niej pływać łódkami, ostatnio jednak osuszono ją i bujnie rozwija się tam roślinność. Trzecia brama to obecne wejście od wschodu.
Na dziedzińcu zamkowym, na którym zdecydowanie brakuje jakichś naturalnych ozdób w rodzaju roślin, kwiatów itp., można zobaczyć loggię z kopułą i dwa skrzydła mieszkalne w tym północne z krużgankami.
To co sprawia że zamek krasiczyński jest wyjątkowy to dekoracje sgraffitowe na ścianach. W sumie rysunki tworzone w tynku i skomponowane wg ściśle określonego planu ideowego oraz formalnego pokrywały aż 7 tysięcy m2 muru!! Przedstawiały one m.in. popiersia cesarzy rzymskich, postacie polskich królów, świętych, przodków Krasickich i sceny myśliwskie.
Dzięki zakończonym w 2010 roku pracom remontowym i rekonstrukcyjnym zamek odzyskał dawny blask, przynajmniej z zewnątrz, bo wyposażenie wnętrz zostało bezpowrotnie utracone. Dlatego też zwiedzając go z przewodnikiem nie można oczekiwać takich atrakcji jak choćby w Łańcucie czy Baranowie. Wchodzi się za to do m.in. pięknej kaplicy, grobowca, podziemnych lochów z izbą tortur. Jedyny częściowo zachowany pokój – myśliwski, ocalał tylko dlatego że w 1939 r. jeden z pracujących na zamku ludzi zamurował wejście i bolszewicy nie wiedzieli o jego istnieniu. Sensacją było odnalezienie tam w szafie tajnego wejścia do korytarza, który pozwalał niepostrzeżenie opuścić zamek. Niestety korytarz ten jest obecnie zasypany. Zamek otacza bardzo ładny park, w którym znajduje się malowniczy staw z łabędziami i kaczkami oraz piękna aleja lipowa. Ogółem doliczono się tu aż 40 gatunków ptaków i 200 roślin.
Dowiedz się więcej: https://www.krasiczyn.com.pl/zamek
4. ZAMEK W NOWYM WIŚNICZU
Potężny zamek wiśnicki stoi na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką, tuż pod miastem Nowy Wiśnicz, choć na terenie wsi Stary Wiśnicz. Na zewnętrzny dziedziniec wchodzi się przez piękną bramę wjazdową, chronioną z obu stron bastionami. Zamek ma ciekawy nieregularny kształt zawdzięczający go pięciu wieżom i kilku dobudówkom. W narożach stoją trzy okrągłe wieże + jedna do połowy czworoboczna a wyżej ośmioboczna z różnymi kopułami, natomiast piąta – kwadratowa znajduje się we frontowej elewacji. Mimo że całość robi wrażenie wielkiej gabarytowo bryły (trudno ją objąć obiektywem), wewnętrzny dziedziniec jest zaskakująco mały. Utworzono w nim trzykondygnacyjną loggię. Wnętrza zamku, które ogląda się z przewodnikiem nie są jeszcze odpowiednio wyposażone. Oprócz sarkofagu Lubomirskiego, kaplicy z malowidłami ściennymi i marmurowych portali znajdują się tu makiety największych zamków na południu kraju oraz kolekcja obrazów w wielkiej sali balowej, niestety złożona z kopii. Z balkonu rozciąga się ładny widok na całą okolicę. Na dziedzińcu zewnętrznym oprócz głębokiej na 36 m studni i kilku armat, przy murze kurtynowych stoją odnowione budynki, w których niedawno otworzono hotel “Kmita”. Nadal jednak nie rozstrzygnięta została kwestia własności zamku, do którego pretensje roszczą sobie potomkowie Lubomirskich i lokalne władze. Oby sprawa wyjaśniła się szybko i ten jeden z najpiękniejszych zabytków Małopolski w pełni odzyskał swą dawną świetność.
Poznaj bliżej zamek w Nowym Wiśniczu: https://zamekwisnicz.pl/zamek-w-wisniczu/
5. ZAMEK KRÓLEWSKI W SANDOMIERZU
Sandomierz to piękne miasto, położone podobnie jak stolica Italii na 7 wzgórzach, dlatego zwane jest “małym Rzymem”. Na jednym z nich (choć nie na najwyższym), pośród wąwozów nad Wisłą stoi zamek królewski o historii sięgającej czasów Kazimierza Wielkiego. Niestety z okresu świetności z I poł. XVII wieku zachowała się tylko niewielka część w postaci jednego skrzydła mieszkalnego. Kiedyś było to skrzydło zachodnie czworobocznej warowni z wjazdem od północy, połączonej z miastem drewnianym mostem. Zamek najlepiej prezentuje się od południa i zachodu, skąd widać całe wzgórze z masywnym, wysokim budynkiem, częściowo nieotynkownym, wspartym szkarpami i flankowanym dwiema wieżami. Od północy nie wygląda już tak efektownie, ponieważ miasto leży wyżej a frontowa fasada została ukształtowana w XIX wieku w stylu klasycystycznym. Wtedy to zamek zamieniono na więzienie funkcjonujące tu ponad 130 lat.
Najstarsza część budowli od strony południowej z wieżą zwaną “kurzą nogą”pochodzi z XV w. i wykonana jest z ozdobnej cegły zendrówki. U dołu widać jej kamienne fundamenty oraz zrekonstruowany drewniany ganek dla straży, który kiedyś otaczał zamek. Reszta to wiek XVI-XVII. Obok wejścia od północy znajdują się nadbudowane współcześnie fundamenty ośmiobocznej baszty z czasów Kazimierza Wielkiego. Na środku dziedzińca stoi studnia. Idąc dalej w kierunku południowym dotrzemy do “kurzej stopy” i małej izdebki z narzędziami tortur.
We wnętrzach zamku funkcjonuje Muzeum Okręgowe. W piwnicach pochodzących z II poł. XVI wieku można zobaczyć odkrycia archeologiczne oraz kolekcję biżuterii ze słynnego (nawet w Hollywood!) krzemienia pasiastego.Na parterze, w dawnej kuchni królewskiej z oryginalnym wielkim okapem, prezentowana jestkolekcja sreber europejskich i polskie malarstwo. Obok znajdują się pomieszczenia z wystawą etnograficzną związana z Lasowiakami i Sandomierzakami oraz sala poświęcona pisarzowi Jarosławowi Iwaszkiewiczowi. Inne komnaty wykorzystywane na wystawy czasowe, to dawny skarbiec i kancelaria urzędu starościńskiego działające tu w XVII i XVIII wieku. Na piętrze w południowej części mamy XVII-wieczną reprezentacyjną sale rycerską, służącą później jako sala sądowa, a obecnie konferencyjna i koncertowa. Z niej wchodzi do “kurzej stopy”. Wejście ozdobione jest barokowym portalem z I poł. XVII wieku z herbem Szreniawa fundatora – starosty sandomierskiego Stanisława Lubomirskiego. Część północna piętra została całkowicie przekształcona i zwana jest “galerią”, ponieważ eksponuje wystawę malarstwa. Dawniej były tu apartamenty starościńskie. Na najwyższej kondygnacji znajduje się kawiarnia zamkowa i pomieszczenia naukowe nieudostępniane turystom.
Czytaj dalej: http://www.zamek-sandomierz.pl/
6. PAŁAC W WOJANOWIE
Pałac posadowiony na wysokim cokole, przechodzącym w taras po stronie południowej. 3-kondygnacyjny z mezzaninem na planie zbliżonym do kwadratu z okrągłymi alkierzowymi wieżami, nakryty stromym dachem namiotowym.W elewacji ogrodowej rozległy taras z bocznymi schodami, skrajne naroża flankowane przez oranżerie. W elewacji frontowej zachował się dwudzielny portal zwieńczony fryzem, na którym umieszczono tarcze herbowe, obramienia okien w dolnej kondygnacji oraz wewnętrzny portal prowadzący do piwnicy. Korpus boniowany zwieńczony krenelażem.Wnętrze 2-traktowe i 3-dzielne. Znaczna część wyposażenia XIX w. pałacu uległa zniszczeniu w przeciągu lat powojennych i pożaru w 2002 r. Szczęśliwie zachowała się sala balowa z polichromią oraz ornamentalne malowidła sklepień z jednej z górnych kondygnacji wież.
Dobra w Wojanowie w źródłach pisanych po raz pierwszy pojawiają się XIII w. Miejscowość jako lenno rycerskie w 1281 należało Eberharda von Schildau. Około połowy XIV w. jako właściciela dóbr dokumenty wymieniają Hansa von Zedlitza. W XVI w. część majątku przeszła pod władanie Schaffgotschów, a następnie von Zedlitz. Nickel von Zedlitz und Nimmersath buduje nowy renesansowy dwór. W trakcie wojny trzydziestoletniej dwór spalili Szwedzi. Odbudowa rozpoczęła się w 1667 r.[1], kiedy właścicielem był Christoph von Zedlitz, w kolejnych latach obiekt zmieniał często właścicieli. W 1754 r. Wojanów nabył kupiec Daniel von Buchs, zlecił barokową przebudowę pałacu. Dobra wojanowskie w 1817 r. Karl Sigismund von Rothkirch, a po nim Karl Albrecht Ike, który w latach 1832-1833 zmodernizował pałac i założył park krajobrazowy. Obiekt przebudowano w duchu klasycystycznej odmianie neogotyku, autorem projektu był architekt z kręgu Karla Friedricha Schinkla. W roku 1839 r. księżna Luiza Niderlandzka, otrzymała od swojego ojca króla Prus Fryderyka Wilhelma III majątek w Wojanowie. Zadecydowano ówcześnie o przebudowie, która musiała rezydencje przystosować do nowej funkcji. Istnieją dwie koncepcje autorstwa przebudowy w latach 1839–1840. Mógł być nim Friedrich August Stüler lub Herman Wenzel. W latach 30. i 40. XIX w. przekształcono park według planów Petera Josepha Lenne. Włości do rodziny królewskiej należały do 1908 r., kiedy został sprzedany przez ostatnią spadkobierczynię Marię zu Wied. Do 1945 r. pałac należał kolejno do: Carla Kriegowa, konsula Effenberga oraz wydawcy gazet Kammera. W trakcie trwania II wojny światowej w pałacu urządzono obóz pracy dla robotników przymusowych. Po 1945 r. w pałacu i folwarku znajdował się PGR. Obecnie pałac jest własnością prywatną, mieści się w nim kompleks hotelowo-konferencyjny.
Bliższe informacje: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_w_Wojanowie
7. ZAMEK W GŁOGÓWKU
Jeden z wielu zamków na terenie Śląska robiących przygnębiające wrażenie. Wielka zdewastowana ruina, na której remont permanentnie brakuje pieniędzy. Stoi w północno-zachodnim narożniku starego miasta, na skarpie ponad doliną rzeczki Osobłogi. Zamek składa się z dwóch części, obie są w kształcie podkowy, ramionami zwrócone do siebie, połączone skrzydłem północnym. Zamek górny ma trzy kondygnacje, a dolny dwie. W części górnej stoją dwie wieże zwieńczone hełmami, a w skrzydle północnym mamy jeszcze wieżę w stylu neogotyckim z blankami.Przez ostatnie lata obiekt był zagospodarowany tylko w minimalnej części, udostępnione zostały dwie sale: Jana Kazimierza i Ludwika van Beethovena oraz kaplica z XVII w. Do niedawna po przejściu przez barokową bramę wjazdową z tarczami herbowymi Oppersdorffów, przy wieży zamku górnego zauważyć można było kilka hurtowni i samochodów dostawczych, ale obecnie zamek jest restaurowany i po remoncie nic nie powinno go już szpecić.Obok bramy wznosi się baszta więzienna, gdzie mieści się siedziba muzeum, które zarządzało zamkiem. Jest tam m.in. ekspozycja etnograficzna a także narzędzia tortur. Dookoła zamku rozciąga się XVIII-wieczny park o powierzchni 17 ha ze stawem z dwiema wysepkami i oranżerią. Niegdyś znajdowały się w nim dwa stawy w których hodowano ryby, altanki, dróżki spacerowe, groty, fontanny, winnice. Właściciele myśliwskim zwyczajem posiadali też bażantarnię i psiarnię. Zachowały się także fragmenty murów miejskich, które były sprzężone z zamkiem.
Zamek w Głogówku: https://zamkomania.pl/glogowek.php
8. ZAMEK PIASTOWSKI W LEGNICY
Stojący w północno-wschodniej części starego miasta, nad brzegiem Kaczawy zamek legnicki, mimo że niegdyś nie mający sobie równych w kraju, nie jest dziś zbyt atrakcyjny dla turystów, wciąż jednak zadziwia swoją wielkością i potężnymi wieżami. Wysokie różnorodne budynki otaczające dziedziniec mieszczą pomieszczenia 3 szkół a jedną jego część zamieniono na boisko. Niedostępne są obie ponad 50-metrowe wieże: od wschodu św. Piotra (patron miasta) oraz od zachodu św. Jadwigi (żona budowniczego zamku Henryka Brodatego). Ta pierwsza od XV wieku posiada ganek balustradowy, duga oblankowany chodnik na machikułach w typie francuskim oraz nadbudowę z rzędem dużych okien, co można uznać za pierwszy na Śląsku belweder. Znajduje się tam Zielona Komnata ze wspaniałymi malowidłami. Zdecydowanie mocniejszą jest wieża św. Piotra, bo grubość jej murów wynosi aż 4,5 m (św. Jadwigi 2 metry mniej). Obie są cylindryczne z nadbudowa ośmioboczną. Niegdyś były wolno stojącymi donżonami z wejściami wysoko ponad dziedzińcem zamkowym. Dziś przylegają do nich budynki, z których najważniejszy to tzw. palatium czyli pałac książęcy (kiedyś także wolno stojący). Jego wymiary w średniowieczu (61,5 x 16,5 m) świadczą iż książę nie żałował środków stawiając jedną z największych tego typu siedzib w Europie. Parter palatium zajmowały pomieszczenia gospodarcze, piętro posiadało rząd portali i okien, stąd przypuszczenie iż znajdowały się tu komnaty drużyny książęcej a w czasie oblężenia wojska zaciężnego. Drugie piętro to 3 pokoje mieszkalne księcia od zachodu oraz wielka sala reprezentacyjna od wschodu (jej maksymalne wymiary to 32 x 13,5m). Wejście tu prowadziło bezpośrednio z dziedzińca. Dziś palatium jest całkowicie przekształcone i wtopione w mury budynku przy wieży św. Piotra.
Jedynym obiektem przeznaczonym do zwiedzania są fundamenty romańskiej kaplicy zamkowej w specjalnie wybudowanym pawilonie. Kaplicę zbudowano na planie dwunastoboku o średnicy 12,5 m z 6 filarami wewnątrz i szkarpami na zewnątrz. Posiadała ona bogate sklepienia krzyżowe żebrowe – detale z nich wystawiane są we wrocławskim Muzeum Architektury. Była to świątynia dwupoziomowa, parter posiadał wejście od północy a piętro łączyło się z prywatnymi komnatami księcia w palatium. Co ciekawe na terenie zamkowym istniała jeszcze starsza kaplica wymieniana w dokumentach z lat 1149 i 1193, dotychczas niezlokalizowana, ale przypuszcza się iż stała ona pod neorenesansowym budynkiem dzielącym dziedziniec na dwie części. Z najstarszych członów warowni nie przetrwała wieża Lubińska od północy – dziś na jej miejscu można zobaczyć czarny portal, natomiast z nieco późniejszych: wieża zegarowa i basteje, z których płn.-zach. ma dobrze wyeksponowane mury przyziemia. Wieżę zegarową zastąpiono wieżyczką po środku skrzydła dzielącego dziedziniec. Również obecny wjazd przez wspaniały portal związany z dawnymi fortyfikacjami bastejowymi i bardzo długą sień, nie znajdował się tu pierwotnie. Do XVI wieku wejście prowadziło od strony wieży św. Jadwigi.
Władze Legnicy poczyniły już kroki w celu przekazania większej części warowni na cele turystyczne. Po 2 latach remontu, w 2013 roku udostępniono 2 wieże wraz z Zieloną Komnatą i tarasem widokowym.
Więcej na stronie Muzeum Miedzi: http://muzeum-miedzi.art.pl/obiekty-muzeum-miedzi/449-zamek-piastowski
9. ZAMEK W MOSZNEJ
100 letni zespół pałacowo-parkowy w Mosznej o powierzchni 200 ha wpisany jest do rejestru zabytków. Stanowi obiekt o znaczeniu historycznym i artystycznym. W latach 1866-1945 właścicielem Mosznej była rodzina von Tiele Wincklerów. Można przypuszczać, że pomysłodawcą budowy zamku w obecnym kształcie był sam Franz Hubert.
W nocy z 2/3 czerwca 1896 z niewiadomych przyczyn wybuchł w Mosznej pożar, który strawił wnętrza, dachy, część ścian barokowego pałacu. Jeszcze w tym samym roku Franz Hubert przystąpił do odbudowy, a zarazem rozbudowy rezydencji. Do roku 1900 powstało skrzydło boczne (wschodnie), w stylu neogotyckim wraz z oranżerią. W latach 1912-1914 dobudowane zostało skrzydło zachodnie w stylu neorenesansowym. Wśród detali architektonicznych zamku występuje duże zróżnicowanie stylistyczne.
Wysokość obiektu, jego liczne wieże, szczyty, iglice dają wyraźne odczucie wertykalizmu. Styl budowli można uznać za eklektyczny. Zamek posiada ogółem 8 tys. m2 powierzchni, 365 pomieszczeń, a jego kubatura wynosi 65 tys. m3. Dwukrotnie w 1911 i 1912 roku gościem hrabiego Franza Tiele Wincklera był cesarz Wilhelm II, o czym informuje zachowana rękopiśmienna kronika polowań. Wiosną 1945 roku rodzina Tiele Wincklerów opuściła zamek uchodząc do Niemiec.
W 1945 roku stacjonowała w zamku Armia Czerwona. W tym czasie dewastacji i zniszczeniu uległo wyposażenie zamku. Po wojnie zamek był siedzibą dla różnych instytucji, nie miał stałego użytkownika; w 1972 roku stał się siedzibą ówczesnego Sanatorium, później Wojewódzkiego ośrodka Profilaktyczno Sanatoryjnego; od 1996 roku jest Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej: Centrum Terapii Nerwic, do chwili obecnej. Z części moszneńskiego majątku ziemskiego w 1948 r. utworzono Państwową Stadninę Koni. Aktualnie jest ona własnością prywatną.
Więcej przeczytasz tutaj: https://mosznazamek.pl/
10. ZAMEK CZOCHA
Zamek Czocha powstał w połowie XIII wieku z inicjatywy króla czeskiego Wacława II jako warownia obronna Czech. W roku 1315 książę piastowski, Henryk I jaworski ożenił się z księżniczką czeską Agnieszką i w posagu otrzymał zarówno zamek, jak i okoliczne tereny. Przez wieki zamek był przebudowywany na rezydencję przez zamieszkujące tu szlachetne rody rycerskie: von Klűx, von Nostitz i von Űchtritz. Swoje znaczenie militarne zamek ostatecznie utracił po wojnie trzydziestoletniej. W nocy z 17 na 18 sierpnia 1793 r. wielki pożar zamienił zamek w ruinę, kładąc kres jego świetności. Ostatni przedwojenny właściciel zamku, Ernest Gűtschow, na początku XX wieku zlecił przebudowę obiektu wybitnemu architektowi, prof. Bodo Erhardtowi. Dzięki tej przebudowie, zamek stał się jednym z najpiękniejszych zabytków Dolnego Śląska.
Specyficzny klimat miejsca zachęca turystów do przyjazdu w przyjazne progi Zamku Czocha.
Istnieje tu hotel, w którym przygotowano ponad 100 miejsc noclegowych.
Malownicze zabudowania zamku były tłem powstania filmów: Gdzie jest generał?, Wiedźmin, Legenda oraz seriali Tajemnica twierdzy szyfrów i Dwa światy (Spellbinder) oraz serialu Pierwsza Miłość.
Więcej informacji na stronie internetowej zamku: https://zamekczocha.com/zwiedzanie/
